Een Canadees, drie Nederlanders en een Zweed, die, voorzien van een batterij snaarinstrumenten én een zingende zaag, hun versie spelen van bluegrass, country en Americana: zo zou je, in -veel te- korte bewoordingen kunnen omschrijven waar deze Amsterdamse bende voor staat.

Ze draaien intussen ruim twintig jaar mee, wat best lang is voor een band, die opereert in wat je toch alleen maar een niche-genre kunt noemen: op erg veel air-play hoef je als muzikant niet te rekenen. Je kunt alleen maar concluderen dat je geen twintig jaar samen blijft spelen, als je niet meer dan gemiddeld gepassioneerd bent door de muziek die je wil maken. Die passie en hun wil om door te breken, bracht de Amsterdammers meermaals tot in de Verenigde Staten, waar ze van Oost tot West toerden in gezelschap van hun vrienden van Whiskey Puppy uit Portland, Oregon.

Als je op internet wat info over de band gaat opzoeken, stoot je steevast op de omschrijving “music from the heart”. Dat is hoe de Studs bluegrass in het algemeen en hun versie ervan in het bijzonder omschrijven. Songs over mensen en dingen van alledag, over liefde en verlies, over werken of dat niet kunnen of mogen, over de kans en het onvermogen om als mensen met elkaar om te gaan. Doorgaans noemen we de optelsom van die elementen “folkmuziek” en dat is ook wat de Studs maken: folkmuziek, gefocust op de Verenigde Staten en hun muzikale erfenis, maar, volgens de band zelf, overgoten met een sausje van “folky, funky en freaky” elementen.

Kortom, een bezoekje waard weer, want ze zijn hier al meerdere keren geweest.